Porównanie szkół w różnych państwach #1
- Niemcy -
W Niemczech nauka jest obowiązkowa dla wszystkich dzieci do 18 roku życia.Szkoła podstawowa (Grundschule) trwa 4 lata (poza Berlinem - tu trwa 6 lat) i każdy musi do niej uczęszczać.
Pod koniec szkoły podstawowej nauczyciel na podstawie ocen pomaga podjąć rodzicom decyzję, gdzie uczeń będzie kontynuował naukę. Do wyboru są trzy szkoły: gimnazjum, Realschule oraz Hauptschule.
Od wyboru szkoły zależy dalszy kierunek edukacji, dlatego na początku każdej z tych szkół możliwa jest zmiana np. z Realschule do gimnazjum lub z Hauptschule do Realschule (w obu przypadkach uczeń nie może mieć problemów z nauką).
Każdą ze szkół kończy inny egzamin:
w gimnazjum, które trwa 9 lat - matura (Abitur)
w Realschule, która trwa 6 lat - tzw. Mittlere Reife
w Hauptschule, trwającej 5 lat - tzw. Hauptschulabschluss
Dalsza edukacja zależna jest od tego, jaką z powyższych trzech szkół się skończyło:
Gimnazjum
Po gimnazjum można studiować lub w celu szybszego uzyskania zawodu - iść do dwuletniej szkoły zawodowej.
Hauptschule
Przez Hauptschule prowadzi najkrótsza droga do zdobycia zawodu - wystarczą jeszcze 3 lata w szkole zawodowej (Berufschule) i ma się zawód. Można oczywiście uczyć się dalej np. w wyższej szkole zawodowej (Berufsoberschule) Po jej skończeniu można jeszcze iść na studia.
Realschule
Alternatywą dla Hauptschule jest Realschule - trwa ona rok dłużej i również można po niej uczyć się w szkole zawodowej. Realschule daje szanse wybrania dwuletniej Fachoberschule, po której można studiować.
CIEKAWOSTKA:
Ferie letnie trwają jedynie 6 tygodni. Za to są ferie wiosenne, a przerwy świąteczne są dłuższe.
Rok szkolny rozpoczyna się po wakacjach letnich - dokładna data rozpoczęcia zależna jest od landu.
Dzieci rozpoczynające naukę w szkole podstawowej dostają na "osłodę życia" tekturowy stożek pełen słodyczy, tzw. "Schultüte".
Najlepszą oceną jest jednynka, a najgorszą szóstka.
- Polska -
Zgodnie z art. 70 ust. 1 Konstytucji RP każdy człowiek przebywający na terytorium Polski ma prawo do nauki.Organizacja i działalność systemu oświaty zostały określone w szczególności w wielokrotnie nowelizowanej ustawie z dnia 7 września 1991 o systemie oświaty. Zasadniczą zmianę w tym systemie wprowadzono w 1999.
Na terenie Polski nauka elementarna jest na mocy przepisów prawa obowiązkowa, po osiągnięciu w przedszkolu gotowości (dojrzałości) szkolnej przez dzieci, od 6. do 18. roku życia, ale status instytucji obowiązkowych mają jedynie szkoła podstawowa i gimnazjum.
Funkcjonowanie systemu oświaty jest oparte na czynnościach wykonywanych przez nauczycieli i innych pracowników zatrudnionych w jednostkach oświatowych. Nauczyciele mają obowiązek podnoszenia kwalifikacji w ramach systemu awansu zawodowego nauczycieli.
Przedszkola
Do przedszkola uczęszczają dzieci w wieku od trzeciego do szóstego roku życia, a w szczególnych przypadkach nawet pół roku młodsze. Dzieci 5-letnie i 6-letnie są objęte obowiązkowym wychowaniem przedszkolnym. Oddziały, do których uczęszczają dzieci 5 i 6-letnie, nazywane są zwyczajowo „zerówkami”. Obok przedszkoli funkcjonują również oddziały przedszkolne w szkołach podstawowych oraz punkty przedszkolne i zespoły wychowania przedszkolnego. Ostanie dwie formy wychowania przedszkolnego przeznaczone są dla niewielkich grup dzieci i tworzone są w miejscowościach odległych od przedszkoli i szkół podstawowych.
Szkoły Podstawowe
Sześcioletnia szkoła elementarna podzielona jest na dwa trzyletnie etapy:
1. Na pierwszym etapie – w klasach I-III przeznaczona dla dzieci w wieku 7-10 lat – realizowana jest edukacja wczesnoszkolna. Obecnie na wniosek rodziców (opiekunów prawnych) może zostać przyjęte do szkoły podstawowej również dziecko 6-letnie. Zajęcia odbywają się w formie edukacji wczesnoszkolnej, czyli bez podziału na przedmioty, a ich prowadzenie powierza się jednemu nauczycielowi-wychowawcy, choć naukę języka obcego, edukację muzyczną, edukację plastyczną, wychowanie fizyczne i zajęcia komputerowe można powierzyć nauczycielowi-specjaliście. Na tym etapie nauczyciel nie musi przestrzegać lekcyjnego czasu pracy, tj. dzielić czasu pracy uczniów na 45-minutowe jednostki lekcyjne, tak jak to się robi w klasach wyższych. Uczniowie uczestniczą również w zajęciach religii lub etyki, chociaż te ostatnie – na skutek małej liczby chętnych – są rzadko organizowane w polskich szkołach. O uczestnictwie dziecka w zajęciach religii decydują ich rodzice. Oprócz obowiązkowych zajęć lekcyjnych, szkoła musi również zapewnić dzieciom pozalekcyjne zajęcia służące zarówno rozwijaniu talentów, jak i wyrównywaniu szans.
2. W klasach IV–VI przeznaczona dla dzieci w wieku 10-13 lat kształcenie odbywa się w ramach przedmiotów, których prowadzenie powierza się nauczycielom – specjalistom przedmiotowym. Jeden z nauczycieli uczących dany oddział klasowy pełni nieetatowo funkcję wychowawcy, jeżeli posiada przygotowanie pedagogiczne z poszerzonym zakresem wychowawczo – opiekuńczym. Przedmioty obowiązkowe realizowane na tym etapie to:
- język polski,
- język obcy nowożytny,
- matematyka,
- przyroda,
- historia i społeczeństwo,
- muzyka (śpiew i gra na instrumentach muzycznych)
- plastyka,
- technika (zajęcia praktyczno-techniczne),
- informatyka (zajęcia komputerowe),
- wychowanie fizyczne (zajęcia ogólnorozwojowe z rekreacji ruchowej dostosowane do wieku rozwojowego)
- religia lub etyka (decyzja o uczestnictwie dziecka w zajęciach należy do rodziców),
wychowanie do życia w rodzinie (od klasy V; decyzja o uczestnictwie dziecka w zajęciach należy do rodziców).
W klasie VI do roku szkolnego 2015/2016 włącznie uczniowie przystępowali do sprawdzianu poziomu wiedzy i umiejętności, który był jednakowy dla wszystkich uczniów. Uczniowie o specjalnych potrzebach edukacyjnych otrzymywali dostosowane arkusze. Mogli oni także zdawać egzamin w indywidualnie przystosowanych warunkach. Sprawdzian organizowany był przez Centralną Komisję Egzaminacyjną. Sprawdzian ten nie miał wpływu na ukończenie szkoły podstawowej, ani na przyjęcie do gimnazjum rejonowego. W innym przypadku punkty uzyskane przez ucznia brane były pod uwagę w rekrutacji.
Gimnazja
Reforma systemu oświaty z 1999 r. wprowadziła trzyletnie gimnazjum jako nowy typ szkoły przeznaczony dla młodzieży w wieku 13-16 lat. Kształcenie na tym etapie ma charakter ogólny i odbywa się w zakresie następujących przedmiotów:
- język polski
- dwa języki obce nowożytne
- muzyka
- plastyka
- historia
- wiedza o społeczeństwie
- geografia
- biologia
- chemia
- fizyka
- matematyka
- informatyka
- wychowanie fizyczne
- edukacja dla bezpieczeństwa
- zajęcia artystyczne (przedmiot uzupełniający)
- zajęcia techniczne (przedmiot uzupełniający).
W zależności od woli rodziców, uczeń gimnazjum może też uczestniczyć w zajęciach religii (ogólnej) lub etyki (społecznej) oraz wychowania do życia w rodzinie.
Zajęcia artystyczne, zajęcia techniczne, edukacja dla bezpieczeństwa i drugi obowiązkowy język obcy nowożytny to przedmioty wprowadzone od roku szkolnego 2009/2010 w wyniku zmiany podstawy programowej.
Kształcenie w gimnazjum kończy się egzaminem gimnazjalnym, który zazwyczaj odbywa się w kwietniu i przystępują do niego uczniowie klas trzecich. Egzamin składa się z trzech części: humanistycznej, matematyczno-przyrodniczej i językowej. Część humanistyczna obejmuje arkusz z pytaniami z zakresu języka polskiego oraz arkusz z pytaniami z historii i wiedzy o społeczeństwie. Na część matematyczno-przyrodniczą składa się arkusz z pytaniami z matematyki i arkusz z pytaniami z geografii, biologii, chemii i fizyki. Część dotycząca języka obcego nowożytnego obejmuje arkusz z pytaniami na poziomie podstawowym (obowiązkowy dla wszystkich zdających) i arkusz z pytaniami na poziomie rozszerzonym (obowiązkowy dla tych uczniów, którzy danego języka uczą się od szkoły podstawowej). Przystąpienie do egzaminu jest warunkiem ukończenia gimnazjum, ale nie określa się minimalnego wyniku, jaki zdający powinien uzyskać, aby egzamin zdać. Wynik egzaminu jest jednak jednym z kryteriów branych pod uwagę przy rekrutacji do szkoły ponadgimnazjalnej.
Szkoły Ponadgimnazjalne
Istnieją następujące rodzaje szkół ponadgimnazjalnych:
a) zasadnicze szkoły zawodowe, do których uczęszcza młodzież w wieku 16-18 lub 19 lat; szkoły o okresie nauczania nie krótszym niż 2 lata i nie dłuższym niż 3 lata (od 1 września 2012 r. funkcjonują wyłącznie szkoły o trzyletnim okresie nauczania), których ukończenie umożliwia uzyskanie dyplomu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe po zdaniu egzaminu, a także dalsze kształcenie w szkołach wymienionych w lit. e) i f).
b) trzyletnie licea ogólnokształcące, do których uczęszcza młodzież w wieku 16-19 lat; ukończenie umożliwia uzyskanie świadectwa dojrzałości po zdaniu egzaminu maturalnego.
c) trzyletnie licea profilowane, do których uczęszczała młodzież w wieku 16-19 lat; były to szkoły kształcące w profilach kształcenia ogólnozawodowego, których ukończenie umożliwiało uzyskanie świadectwa dojrzałości po zdaniu egzaminu maturalnego (od 1 września 2012 r. nie jest prowadzony nabór uczniów do tego typu szkoły).
d) czteroletnie technika, do których uczęszcza młodzież w wieku 16-20 lat; ukończenie umożliwia uzyskanie dyplomu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe po zdaniu egzaminu, a także umożliwiające uzyskanie świadectwa dojrzałości po zdaniu egzaminu maturalnego.
e) dwuletnie uzupełniające licea ogólnokształcące dla absolwentów szkół wymienionych w lit. a), których ukończenie umożliwia uzyskanie świadectwa dojrzałości po zdaniu egzaminu maturalnego (od 1 września 2012 r. nie jest prowadzony nabór uczniów do tego typu szkoły).
f) trzyletnie technika uzupełniające dla absolwentów szkół wymienionych w lit. a), których ukończenie umożliwia uzyskanie dyplomu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe po zdaniu egzaminu, a także umożliwiające uzyskanie świadectwa dojrzałości po zdaniu egzaminu maturalnego (od 1 września 2013 r. nie jest prowadzony nabór uczniów do tego typu szkoły).
g) szkoły policealne o okresie nauczania nie dłuższym niż 2,5 roku, których ukończenie umożliwia osobom posiadającym wykształcenie średnie uzyskanie dyplomu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe po zdaniu egzaminu.
h) trzyletnie szkoły specjalne przysposabiające do pracy dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym lub znacznym oraz dla uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi, których ukończenie umożliwia uzyskanie świadectwa potwierdzającego przysposobienie do pracy.
Skala ocen:
Roczne (semestralne – dotyczy szkół dla dorosłych) oceny klasyfikacyjne z zajęć edukacyjnych, począwszy od klasy IV szkoły podstawowej, ustala się w stopniach według następującej skali:
celujący – 6
bardzo dobry – 5
dobry – 4
dostateczny – 3
dopuszczający – 2
niedostateczny – 1.
Roczne oceny klasyfikacyjne z zachowania:
wzorowe
bardzo dobre
dobre
poprawne
nieodpowiednie
naganne.
W klasach I-III szkoły podstawowej obowiązuje opisowa ocena klasyfikacyjna. Ocenianie bieżące w ciągu roku oraz oceny śródroczne określa statut szkoły.
W rankingu PISA 2012 wyniki polskich gimnazjalistów zostały uznane za jedne z najlepszych na świecie: matematyka (12. pozycja), czytanie (9.) i 8. w nauce.
- Hiszpania -
· educación infantil – edukacja przedszkolna, podzielona na dwa cykle:
· do 3 lat – żłobek
· 3-6 lat – przedszkole
· educación primaria – szkoła podstawowa, 6-12 lat
· educación secundaria – szkoła średnia, która dzieli się na:
· educación secundaria obligatoria (E.S.O.) – szkoła średnia obowiązkowa (~gimnazjum), 12-16 lat
· bachillerato L.O.G.S.E. – nauczanie maturalne (~liceum), 16-18 lat
lub
· formación profesional de grado medio – coś w rodzaju nauczania zawodowego zasadniczego
· formación profesional de grado superior – nauczanie zawodowe
· educación universitaria – szkoła wyższa
Ponad to w Hiszpanii istnieje także
· enseñanza de régimen especial – nauczanie specjalistyczne:
· las enseñanzas artísticas – szkoły artystyczne
· las enseñanzas de idiomas – szkoły językowe
Edukacja przedszkolna jest nieobowiązkowa. Już w tym okresie dzieci zapoznawane są pomału z literami i cyframi, a także z językami obcymi. W Hiszpanii nie ma zerówki; obowiązkowa nauka w szkole podstawowej rozpoczyna się w wieku lat 6, a każdą klasę powtarzać wolno tylko raz. E.S.O. to nowość: czteroletnia szkoła w stylu naszego gimnazjum, wprowadzona z zamiarem wydłużenia obowiązku nauki do 16 roku życia (wtedy można zacząć pracować), a także dająca możliwość wyboru dalszego toku nauki – matura i studia bądź nauczanie zawodowe. E.S.O. dzieli się na dwa etapy: pierwsze dwie klasy są ogólne, w trzeciej uczeń wybiera między ścieżką naukowo-humanistyczną (itinerario científico-humanístico) a technologiczną (itinerario tecnológico), w czwartej zaś między naukową, humanistyczną a technologiczną.
Po zakończeniu gimnazjum uczeń ma trzy możliwości: od razu iść do pracy, rozpocząć nauczanie zawodowe lub iść do dwuletniego liceum kończącego się maturą.
Liceum – czyli Bachillerato L.O.G.S.E. (skrót od nazwy prawa edukacyjnego) – jak widać nie jest obowiązkowe. Zajęcia są profilowane pod kątem zainteresowań ucznia lub jego przyszłej drogi edukacyjnej: można wybrać ścieżkę artystyczną (Artes), przyrodniczo-medyczną (Ciencias de la Naturaleza y de la Salud), humanistyczną z naukami społecznymi (Humanidades y Ciencias Sociales) lub technologiczną (Tecnología). Podobnie jak w gimnazjum, prócz zajęć wspólnych dla wszystkich istnieją przedmioty do wyboru. Zaliczanie, znów podobnie jak w gimnazjum, to tzw. „zbieranie kredytów”, czyli punktów. Jeden przedmiot, realizowany w wymiarze 3 godzin tygodniowo przez cały rok, daje przeważnie 3 kredyty. Uczeń musi zdobyć łącznie 52 kredyty.
Matura – Prueba General de Bachillerato, P.G.B. – obejmuje część wspólną dla wszystkich i część odpowiadającą poszczególnym profilom, a także język obcy (egzamin ustny i pisemny). Można podchodzić do niej cztery razy. Wyniki honorowane są w całej Unii Europejskiej. Na ocenę końcową, która zostanie umieszczona na świadectwie, składa się średnia ocen z liceum plus ocena na egzaminie P.G.B. Matura niezbędna jest zarówno do starania się o przyjęcie na wyższą uczelnię, jak i do podjęcia szkolenia zawodowego drugiego stopnia.
Szkolenie zawodowe odbywa się w dwóch cyklach: zasadniczy – formación profesional de grado medio – może zastąpić liceum i kończy się uzyskaniem tytułu technika (técnico). Drugi - formación profesional de grado superior – jest szkołą pomaturalną i uprawnia do tytułu technika drugiego stopnia (técnico superior).
By podjąć naukę na uniwersytecie, należy zdać egzamin – Prueba de Acceso. Trwa on trzy dni, przy czym jego długość każdego dnia nie może przekroczyć 4.5 godziny. Dzieli się na dwie częsci: pierwsza jest ogólna, obejmuje też język obcy, druga zaś zależny od profilu wybranego przez kandydata w liceum. Można wybrać jedną z pięciu opcji:
· Vía Científico-Tecnológica – egzamin naukowo-techniczny z
· matematyki
· fizyki
· Vía de Ciencias de la Salud – egzamin medyczny z
· biologii
· chemii
· Vía de Humanidades – egzamin humanistyczny z
· łaciny
· historii sztuki
· vía de Ciencias Sociales – egzamin z nauk społecznych z
· matematyki stosowanej w naukach społecznych
· geografii
· Vía de Artes – egzamin ze sztuki z
· rysunku artystycznego
· historii sztuki
Rekrutacja odbywa się w dwóch turach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Kandydat może podchodzić do egzaminu cztery razy.
- Czechy -
Fundamentem czeskiego systemu oświaty jest jego podział na trzy stopnie. Szkoła podstawowa trwa u naszych południowych sąsiadów dziewięć lat. Do szkół idą sześciolatki. Szkoła ta, podobnie jak u nas jest obowiązkowa. Czesi po szkole podstawowej trafiają do szkoły średniej, która może trwać trzy lub cztery lata, ale zdarza się czasem tak, że niektóre szkoły ponadpodstawowe oferują kursy trwające rok lub dwa lata. Charakterystyczna dla czeskiej szkoły jest możliwość przyspieszania edukacji. Nie wszyscy uczniowie muszą uczęszczać do szkoły podstawowej całe dziewięć lat, najzdolniejsi mogą iść do gimnazjum (odpowiednik naszego liceum) już po klasie piątej lub po siódmej, wtedy jednak dłużej chodzą do szkoły średniej na wyższym poziomie.Szkoły uczące zawodu dzielą się na takie, po których można uzyskać dyplom techniczny oraz maturę, uprawniającą do studiów. Nauka w tych szkołach zwykle trwa cztery lata. Placówki, oferujące jedynie wykształcenie zawodowe, przygotowują swoich uczniów w dwa lub trzy lata. System ten jest bardziej elastyczny niż polski, szkolnictwo podstawowe i średnie trwa łącznie trzynaście lat. Jeśli więc czeski uczeń zda egzamin do szkoły średniej po pięciu latach, wtedy jego nauka i tak się wydłuża o osiem lat. Sytuacje takie są jednak rzadkością, wielu młodych Czechów dostaje się do szkoły ponadpodstawowej po siódmej klasie.
Niektóre szkoły wyższe przyjmują absolwentów gimnazjów jedynie na podstawie matury, np. wydział budownictwa na politechnice. Wtedy trzeba odpowiednio wybrać przedmioty na maturze, już pod kątem studiów. Inne oczekują zdania egzaminów kompetencyjnych, zwanych SCIO, one są płatne i badają umiejętności studiowania na danym kierunku. Ja, żeby dostać się na ekonomię, musiałam zdać SCIO z logiki. Najbardziej oblegane kierunki typu medycyna czy prawo organizują swoją rekrutację.
_______________________
Podoba Wam się ta seria?
Mam ją kontynuować?
Komentarze
Prześlij komentarz